ویترین روزنامه ها/گزارش «اعتماد» درباره سرقت داروی بیماران در بیمارستان/ روایت «هم میهن» از وضعیت زندگی و روانی دریانوردان ایرانی

دریانوردان ایرانی / به گزارش شفقنا رسانه، «سرقت جان به خاطر یک مشت ریال» تیتر روزنامه اعتماد است که در گزارشی به ابعاد پیچیده مساله سرقت داروی بیماران در بیمارستان‌ها اشاره کرد و نوشت:« ساعت هنوز هشت صبح نشده است که تلفن زنگ می‌خورد. غریبه‌ای که پشت خط است، می‌خواهد بداند که آیا با یک روزنامه‌نگار صحبت می‌کند یا نه، و وقتی مطمئن می‌شود، تازه توضیح می‌دهد که دلیل اضطراب و شتاب‌زدگی‌اش چیست. کسی که پشت خط است می‌گوید «برادر من در بخش شیمی درمانی بیمارستان «م» بستری است. دیشب قرار بود داروی … را دریافت کند، اما صبح که به بیمارستان آمدیم دیدیم که دارو تزریق نشده است و معلوم نیست کجاست. این داروها حیاتی هستند. تاخیر یا عدم تزریق آنها می‌تواند فرق بین مرگ و زندگی باشد. به همین سادگی به ما می‌گویند دارو تزریق نشده است. تازه این را هم وقتی خودمان فهمیدیم که تزریق نشده است، قبول کردند، وگرنه به ما می‌گفتند که اشتباه کردید و دارو تزریق شده است. حالا اگر درمان شکست بخورد و ما عزیزمان را از دست بدهیم چه کسی پاسخگوست. چه چیزی را می‌خواهند جبران کنند. وقتی دارو تزریق هم می‌شود، نمی‌توان با اطمینان گفت که تاثیرگذار بوده است یا نه، و حالا با این وضعیت از کجا و چطور می‌شود تعیین کرد که عدم تزریق دارو باعث بدتر شدن حال بیمار شده است؟»

«روی پنهان زیستن روی دریا» تیتر روزنامه هم میهن است که گزارشی درباره شرایط کار، زندگی و وضعیت روانی دریانوردان ایرانی کار کرد و نوشت:« «دوری از خانواده اولین سختی این شغل است. همه پرسنل کشتی، چه ایرانی، چه هندی و چه پاکستانی از تمام چیزهایی که برای همه افراد در خشکی در دسترس است، محروم می‌شوند. شرکت‌های ایرانی به‌دلیل تحریم‌ها در هیچ بندری نمی‌توانند پهلو بگیرند، مگر کشتی‌های محدودی در بنادری از چین. حالا در این شرایط نفرات سه تا چهارماه روی کشتی می‌مانند و گاهی چون نیروی جایگزین ندارند، بدون آن‌که پایشان به خشکی برسد، روی دریا می‌مانند. می‌دانی! این شبیه حبس است. انگار که به تو زندان خورده است. در یک محیط بسته باید شش‌ماه را سر کنی.» بعد از ۱۵ سال کار روی دریا، غروب و طلوع آن پهنه یک‌دست و آبی برای «ح» دل‌انگیز نیست، آن رنگ سبز یکدست عرشه چنگی به دل نمی‌زند، دیوارها در میان اقیانوس برایش به زندان کوچکی تبدیل شده‌اند و هوای چیزهای کوچک از سرش بیرون نمی‌رود؛ قدم زدن روی زمین صاف، دیدن آسمان شهر، آدم‌ها، ماشین‌ها و حتی آن گنجشک‌های کوچک روی درخت‌ها؛ چیزهای کوچک یک زندگی عادی. »

در ادامه صفحه یک سایر روزنامه ها را ببینید…