جمع بندی اقدامات دولت در یک سالگی‌اش یکی از گام‌های خوب بود که شکل و شمایل و بسته بندی معقول و مناسبی داشت. کار اینفوگرافی خوبی روی این اقدمات انجام شده بود و با یک نگاه می شد فهمید که دولت چه کار کرده است.
اگر به گذشته نگاه کنیم متوجه می‌شویم، همه دولت ها از مساله نحوه انعکاس اقدامات و خدمات خودشان رنج می بردند و دچار مشکل بودند. نشانه این مشکل هم در صحبت های مقام معظم رهبری در دیدار با هیات دولت های مختلف نمایان شده است. این مساله یک مشکل جدید نیست. یک بخشی از مشکل به تیم و ساز و کار و ساختار دولتی مربوط می شود. یک بخشی هم به مخاطب برمی گردد.
اتفاقاتی در فضای رسانه ای کشور و دنیا رخ داده که می تواند روش ها را به چالش بکشد و کارها را بی اثر کند. تیم رسانه‌ای دارد تلاش خودش را می کند و پیام های خودش را می فرستد؛ اما این پیام ها به مخاطب نمی‌رسد. شکافی که این وسط وجود دارد باید مورد بررسی قرار گیرد. باید ببینیم چرا نتیجه مطلوب حاصل نمی‌شود.
انتقال پیام به بسترهای جدید باید مورد توجه قرار بگیرد. مردم دارند از ابزارهای جدید رسانه ای استفاده می‌کنند. باید ببینیم هر کدام از این محیط ها ما را به چه مخاطبی مربوط می کند و چه مخاطبی را در اختیار نداریم. مثلا کسی که در توییتر حضور دارد، باید بداند آنجا یک فضای خاص نخبگانی است و عموم مردم در آن فضا نیستند. او دارد برای یک عده خاصی با یک درجه‌ای از نخبگی صحبت می کند. پس اگر پیامی می فرستد، احساس کفایت نکند. چون پیامش را برای یک عده خاصی منتقل می کند.
در این دولت غفلت هایی هم داشتیم که شاید چون سال اول دولت بوده بشود غفلت‌ها را طبیعی بدانیم. تیم مذاکره کننده هسته ای در وین مذاکراتی انجام می‌دهد. اما هیچ مجموعه رسانه ای این تیم را همراهی نمی‌کند و نهایتا به یک سری گزارش های محدود اکتفا می شود.
دولت در این یک سال تجربیات بیشتری را به دست آورده و الان باید بداند که در کدام زمین بازی کند و کجا وارد نشود و کجا زود واکنش نشان بدهد. اطلاع رسانی فقط خبر کنشی نیست و واکنش ها هم مهم است. چند روز قبل توییتی را در توییتر به معاون اول رئیس جمهور نسبت دادند؛ در حالی که ایشان در این فضا اصلا حضور ندارد.
دفتر معاون اول رئیس جمهور در یک فاصله بسیار کوتاهی این توییت را تکذیب کرد که اتفاق مثبتی بود. به هر حال باید از همه ظرفیت های رسانه ای در کشور استفاده کرد و کار را پیش برد.
