در عصر ازدحام صداها، چه کسی می‌شنود؟

شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || در عصری که امواج صدا از هر سو هجوم می‌آورند و رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی لحظه‌ای خاموش نمی‌مانند، گوش‌ها خسته‌اند و جان‌ها بی‌تاب. جهان امروز، دنیای گفتن است؛ گفتنی بی‌وقفه، بی‌تأمل، بی‌پاسخ. در این طوفان ارتباطی، «سکوت» رنگ می‌بازد و «شنیدن» به مهارتی فراموش‌شده تبدیل می‌شود.

روابط‌عمومی، اگر تنها هنر گفتن باشد، ناکامل است. رسالت اصلی آن، شنیدن است؛ شنیدنی عمیق، انسانی و همدلانه. شنیدن نه از سر اجبار، که از سر فهم؛ شنیدن دغدغه‌ها، نیازها، و ناگفته‌هایی که در لابه‌لای واژه‌ها پنهان مانده‌اند. در جهانی که «واکنش» بر «درک» سبقت می‌گیرد و «پاسخ» پیش از «پرسش» آماده است، روابط‌عمومی باید به بازشناسی فضیلت شنیدن بازگردد.

استاد بزرگ، پروفسور باقر ساروخانی، پدر جامعه‌شناسی ارتباطات، چنین تأکید می‌کند: «ارتباطات زمانی معنا پیدا می‌کند که شنیدن، جدی گرفته شود؛ شنیدنِ فعال، شنیدنِ همراه با فهم و همدلی». این سخن، نه فقط پندی اخلاقی، بلکه ضرورتی راهبردی است؛ ضرورتی برای بازسازی پل اعتماد میان سازمان‌ها و جامعه.

بی‌توجهی به شنیدن، بی‌اعتمادی می‌آفریند. مخاطب، وقتی نادیده گرفته شود، از تعامل کناره می‌گیرد. روابط‌عمومی، در مواجهه با این چالش، باید فراتر از تریبون پیام‌رسانی، به تجلی‌گاه گفت‌وگوی دوسویه تبدیل شود؛ پلی باشد میان کلام و درک، میان سازمان و انسان.

ایفای این نقش، مستلزم تسلط بر حوزه‌هایی فراتر از فن بیان و انتقال پیام است. روابط‌عمومی باید به شناخت عمیق‌تری از انسان مجهز باشد: زبان بدن را بفهمد، حساسیت‌های فرهنگی را بشناسد، روان جمعی را درک کند و از معناشناسی ارتباط بهره ببرد. این‌ها مؤلفه‌های شنیدنی مؤثر و متعهدانه‌اند.

با این‌حال، در فضایی که بیشتر سازمان‌ها مشغول فریاد زدن‌اند تا گوش دادن، پایبندی به این مسیر نیازمند تعهدی اخلاقی و اجتماعی است. روابط‌عمومی باید بتواند از سطح شعار عبور کرده، به عمق تأثیرگذاری برسد؛ و این جز با احیای فضیلت شنیدن ممکن نیست.

روز جهانی ارتباطات و روابط‌عمومی، فرصتی است برای درنگی دوباره. بیایید به جای تکثیر گفتار، اندکی سکوت کنیم و گوش بسپاریم. شاید نیروی واقعی تحول، نه در واژه‌ها، که در لحظه‌ای از سکوتی همراه با فهم نهفته باشد.

انتهای پیام/

#روابط_عمومی_در_متن

#سال_هوش_مصنوعی