حالا دیگر «سایه» بعد از همه فراز و نشیبها، بعد از خداحافظی با ارغوانش، آرمیده است. حالا دیگر نه کسی به ستایش بل میگشاید و نه قلمی به انکار او به جنبش درمیآید. در نخستین روزهای بعد از درگذشت این شاعر، فضایی ایجاد شد که از یک سو او را در حد یک بت، بالا برد و در مقابل، جریانی دیگر هم شکل گرفت که به واسطه عقاید سیاسی این هنرمند، به انکار همه آن چیزی پرداخت که گروه ستایشگر، به او نسبت داده بودند و آنچه در این میان غایب بود، این بود که «سایه» که بود.