در عصر ارتباطات، سکوت به معنای مرگ تدریجی است، بهویژه برای صنعت حساس و پویایی مانند لجستیک. این صنعت، که شریان حیاتی تجارت الکترونیک و بهطورکلی، چرخۀ توزیع کالا در کشور محسوب میشود، بیش از هر زمان دیگری نیازمند ارتباط شفاف و مستقیم با مردم است. در سالهای اخیر، شاهد رشد چشمگیر تجارت الکترونیک و بهتبع آن، افزایش اهمیت صنعت لجستیک بودهایم، اما این رشد با تقویت زیرساختهای ارتباطی و اطلاعرسانی همراه نبوده است. نبود واحد روابطعمومی فعال، متخصص و کارآمد در بسیاری از شرکتهای لجستیکی ایران، منجر به ایجاد شکاف عمیقی بین این شرکتها و مشتریان، فروشندگان و حتی نهادهای نظارتی شده و زمینهساز سوءتفاهمها، قضاوتهای نادرست و در نهایت، بیاعتمادی شده است. نمونۀ بارز این مسئله را میتوان در موج انتقادها به عملکرد برخی شرکتهای لجستیکی مانند شرکت ملی پست و تیپاکس مشاهده کرد که بخش زیادی از آن ناشی از نبود ارتباط مؤثر و شفاف با مشتریان و رسانهها بوده است.