در این دوران، شاهد افراد مختلفی هستیم که در حال ابراز احساسات خود در شبکههای اجتماعی هستند. از جمله زنی که در هنگام بازگویی یک تجربه تحقیرآمیز گریه میکند، یا جوانی که پس از طرد شدن از چندین شغل، احساساتی میشود. این نمایشهای احساسی در فضای آنلاین، جایگزین نمایشهای بهظاهر بیعیب و نقص شده است که در آن فقط بهترین لحظات زندگی به نمایش درمیآید.
چرا افراد گریه خود را آنلاین به اشتراک میگذارند؟
برای برخی، اشتراکگذاری چنین لحظاتی نیاز به ارتباط دارد. آمی مکنی، نویسندهای که خود را در حال گریه پست کرده است، میگوید این کار به او کمک میکند تا از کسانی که درک میکنند حمایت و همدلی دریافت کند. او اشاره میکند که زمانی که در حال گذر از مشکلات نویسندگی خود بود، از رسانههای اجتماعی برای اشتراکگذاری لحظات درد و ناکامی استفاده میکرد تا دیگران متوجه شوند که او تنها نیست.
این نمایشهای آنلاین، در حالی که ممکن است برای برخی جذاب و صادقانه به نظر برسند، برای دیگران سوالبرانگیز است. چطور ممکن است کسی در وسط یک بحران احساسی، تلفن خود را بردارد و آن لحظه را برای عموم به اشتراک بگذارد؟ برخی معتقدند که این کار ممکن است بهطور ناخودآگاه از آسیبپذیری به جلب توجه تبدیل شود.
تأثیر رسانههای اجتماعی بر این پدیده
در عصر رسانههای اجتماعی، افراد میتوانند احساسات خود را به ابزاری برای جلب توجه تبدیل کنند. این پدیده بهویژه در پلتفرمهایی مانند تیکتاک (TikTok) و اینستاگرام (Instagram) رایج است. امی هارتمن، دختری که ویدیویی از گریهاش در توییتر به اشتراک گذاشت و به سرعت ویروسی شد، به یک ستاره آنلاین تبدیل شد. او اکنون با بیش از دو میلیون دنبالکننده، در رسانههای اجتماعی حضوری مستمر دارد.
گریه به عنوان ابزاری برای جلب توجه
در دنیای آنلاین، گریه کردن میتواند به یک ابزار برای جلب توجه و افزایش تعامل با دیگران تبدیل شود. در برخی مواقع، افراد از لحظات آسیبپذیری خود برای جلب حمایت و همدلی بهرهبرداری میکنند، چرا که این احساسات معمولاً موجب میشوند که دیگران بیشتر به آنها توجه کنند و ارتباطات بیشتری ایجاد شود.
با این حال، این واقعیت که گریه آنلاین میتواند به یک فرصت برای کسب درآمد تبدیل شود، باعث ایجاد سوالاتی در مورد اصالت و صداقت این احساسات میشود. به عبارت دیگر، ممکن است این رفتار بیشتر بهمنظور جلب توجه و کسب منافع شخصی انجام شود تا بیان واقعی احساسات.
شک و تردید در مورد اصالت این پستها
یکی از سوالات بزرگ درباره این پدیده این است که آیا این نمایشها واقعاً صادقانه هستند؟ به گفتهی یزابل جرارد، مدرس رسانههای دیجیتال، بسیاری از تأثیرگذاران دیجیتال از احساسات خود بهعنوان ابزاری برای جلب توجه و درآمدزایی استفاده میکنند. او میگوید که گریه آنلاین میتواند به نوعی به برند شخصی تبدیل شود، بهویژه زمانی که احساسات در قالبهای دقیق و استراتژیک به نمایش گذاشته شوند.
مرز بین نمایش و آسیبپذیری
در حالی که گریه بهطور طبیعی میتواند نشانهای از آسیبپذیری باشد، مرز بین آنچه که به عنوان نمایش احساسات پذیرفته میشود و آنچه که به عنوان جلب توجه تلقی میشود، در فضای آنلاین بسیار نازک است. به گفتهی محققان، مهم است که بررسی کنیم چه کسانی در حال گریه کردن هستند و این احساسات چگونه در مجموع تصویر آنلاین آنها قرار میگیرد. برخی ممکن است این گریهها را بهعنوان ترفندی برای حفظ ارتباط در فضای دیجیتال ببینند، در حالی که دیگران ممکن است آن را بهعنوان یک فرصت برای خودافشایی واقعی در نظر بگیرند.
نتیجهگیری
پست کردن لحظات گریه در رسانههای اجتماعی یک پدیده پیچیده است که میتواند انگیزههای مختلفی داشته باشد. برای برخی، این رفتار بهعنوان یک ابزار برای ارتباط و دریافت حمایت است، در حالی که برای دیگران، ممکن است به ابزاری برای جلب توجه و افزایش تعاملات تبدیل شده باشد. با این حال، این پدیده به روشهای مختلف بر کاربران تأثیر میگذارد و سوالات اخلاقی و روانشناختی زیادی را مطرح میکند.
منبع خبر:
شارا
/ چرا افراد لحظات گریه خود را در اینترنت به اشتراک
میگذارند؟
تمامی حقوق گردآوری و تالیف خبر متعلق به ناشر اصلی آن که در لینک فوق به آن اشاره شده است می باشد. در صورت نیاز به ارسال جوابیه یا توضیح تکمیلی برای مطلب منتشر شده صرفا از طریق مرجع اصلی خبر اقدام نمایید.